Jak to się zaczęło i dlaczego akurat mulina..? 

A no zaczęło się to wszystko stosunkowo banalnie i przez przypadek. Miała być sweet focia na fac'a i zamarzył mi się jakiś fajny wisiorek. Myślałam, kombinowałam i nagle dziwnym trafem wpadło mi w ręce szydełko. Usiadłam i zaczęłam. Tak powstał mój pierwszy naszyjnik.
Czerwony, nie do końca perfekcyjny, z wszytymi elementami gotowej, zakupionej w pasmanterii gipiury i nie taki, jak bym sobie wymarzyła, ale z drugiej strony nie znów taki zły.

Potem niebieski... Nieco lepszy i ten w całości wykonany już przeze mnie.

Zawsze miałam ciągoty do robienia rzeczy innych niż wszystko to, co można znaleźć w sklepach. Tak zostałam krawcową, pisarką, malarką, jednoosobową ekipą remontową i bogowie jedyni raczą wiedzieć kim jeszcze; tylko dlatego, że to fajnie spróbować czegoś i odkryć, że potrafi się to zrobić swoimi własnymi łapkami. No i szczerze powiedziawszy jestem, choć okazyjnie piekielnie wręcz rozrzutną, to jednak przeważnie sknerą. Po co płacić za coś, co bez trudu można zrobić samemu, mając jednocześnie satysfakcję z faktu, że "ja umiem".

Moi bliscy twierdzą, że nie mam umiaru i jak się uprę, to jeśli tylko coś sprawia mi przyjemność, będę robić owo coś do upadłego.
No i posypało się.
Naszyjnik za naszyjnikiem. Potem jeszcze kolczyki. A ostatnio zaczęłam także majstrować bransoletki.

A dlaczego akurat mulina?
A no dlatego, że to bardzo wdzięczny materiał. Robi się z niej łatwo, a dodatkowo idzie ją rozdzielać na nitki, co w znacznym stopniu ułatwia późniejsze wszywanie nimi koralików. Próbowałam używać kordonków, ale okazały się zbyt cienkie podczas wykonywania szydełkiem baz do moich projektów, natomiast za grube, by można było używać ich do mocowania większości kryształków, których otwory nie zawsze są wystarczająco duże. Podczas pierwszych moich prac koraliki mocowałam zwykłymi nićmi, lecz szybko przekonałam się, że całość prezentuje się znacznie lepiej, gdy z żadnej strony nie widać niekiedy nie do końca idealnie pasujących barwą nitek.